Toen ik pas thuis zat met een burn-out, las ik heel veel verhalen van mensen die in dezelfde situatie zaten, en na hun burn-out een volledig ander leven maakten voor zichzelf. Ze gingen werken aan een lang gekoesterde droom. Een aantal startten een eigen zaak, gingen minder werken, volgden een opleiding, deden een andere job. Hoewel dit bemoedigend was (je komt het wel te boven), vond ik dat ook best wel confronterend. Ik voelde ook een grote druk. Een burn-out was blijkbaar het moment om je leven helemaal om te gooien. Maar dat zou bij mij anders zijn. Ik zou blijven lesgeven op mijn school, want ik deed het graag en kon ook niks anders. Daar was ik lang van overtuigd…

De eerste maandag van september 2019 is er eentje die ik niet snel zal vergeten. Ik ging toen voor het eerst terug aan de slag na mijn burn-out. Na maanden thuis zitten, therapie volgen, veel nadenken en nog veel meer babbelen (meestal bij een koffie), was ik eindelijk klaar om weer aan de slag te gaan. De start van mijn 20e jaar als leerkracht.
Ik was ‘out’ geweest sinds eind maart 2019. Een fulltime terugkeer naar mijn school leek nog niet meteen aan de orde. Maar thuiszitten was ook niet waar ik op dat moment nog beter van werd. Dus koos ik voor ‘progressief starten’. Parttime dus. En het lukte. Ik functioneerde weer.
Maar alles was anders. Het voelde nog steeds niet juist. En in plaats van verder te blijven aanmodderen en niet goed te weten wat er scheelde, nam ik een grote beslissing. Een nieuwe job…

De laatste vrijdag van september 2019 is er eentje die ik niet snel zal vergeten. Dat was de dag waarop ik afscheid nam van mijn klassen. Van mijn leerlingen. Met een krop in de keel en een traan in mijn oog. Want ik was wel klaar voor een nieuwe uitdaging, maar afscheid nemen van het vertrouwde leven als leerkracht, viel mij toch zwaarder dan verwacht.
Ik neem voor de rest van het schooljaar ‘verlof zonder wedde’. Met dit luxe vangnet durf ik het aan om te springen naar een nieuwe job. Het is (voorlopig) tijdelijk, dus wie weet merk ik tegen september 2020 dat ik het lesgeven te veel mis en kom ik gewoon terug. En dan zie ik mijn collega’s terug en zit ik weer in mijn vertrouwde omgeving. Maar die leerlingen, dat is sowieso afscheid nemen. Want volgend schooljaar zijn zij ook doorgegroeid.

De eerste dag van oktober 2019 is er eentje die ik niet snel zal vergeten. Dat was de dag waarop ik startte aan mijn nieuwe avontuur! Ik werk nu voor het ACV in Oost-Vlaanderen. Momenteel ben ik vooral aan het bijleren en is het heel intensief. Maar ik ben content dat ik de stap waagde. Content dat ik nieuwe dingen leer. Content dat ik eens een schouderklopje krijg. Content als ik de mensen kan helpen.
En ook content dat ik geen ‘schoolstress’ meer heb. Niet meer moet denken aan al het verbeterwerk, het opstellen van examens, het voorbereiden van mijn lessen. Na al die jaren leven volgens het schooljaar en de schoolbel, leef ik nu op een ander ritme.
Ik ben vaker van huis, maak langere dagen (tot groot ongenoegen van mijn kinderen), maar thuis is mijn hoofd ‘leeg’. Het constante opgejaagde gevoel (ik moet nog lessen voorbereiden / toetsen verbeteren / Smartschool checken / mails lezen …) is er uit, en dat zorgt ervoor dat fulltime werken nu wel lukt. En dat ik het gevoel heb dat ik weer in een goede ‘flow’ zit, de burn-out voorbij.

Ook al geef ik nog steeds graag les, ik doe nu toch iets anders.
Al is het best wel zwaar om aan de vooravond van je 40e verjaardag helemaal opnieuw te beginnen, het is vooral heel verrijkend.
En plezant.
Net wat ik nodig had.

Written by mooiding

28 Comments

Caro

Ik wens je heel veel succes. De tijd zal uitwijzen of het de juiste beslissing was. Het belangrijkste is dat het nú goed voelt.
Ik heb op mijn 55ste mijn loopbaan een nieuwe wending gegeven, na 32 jaar dezelfde job in hetzelfde bedrijf te hebben gedaan. Een sprong in het duister was het toen. We zijn ondertussen twee jaar verder, en er zijn al veel onverwachte dingen op mijn weg gekomen. Ik had bijvoorbeeld nooit gedacht dat ik nog ging lesgeven, maar dat doe ik momenteel. En ik doe het graag.

Reply
BIP

Ik voel zo hard hetzelfde als wat jij beschrijft… alleen zit ik nog niet in mijn “flow”. Blij voor jou dat het goed voelt. Ook hier in het begin sterk misnoegde kinderen omdat ik “zo weinig thuis was”; maar dat kunnen afkoppelen eens je thuis bent, is ook veel waard. Al beseffen de kinderen dat natuurlijk niet.

Reply
Sien

Hoe gaatie nog op de nieuwe job? Ben hier (schande, ‘k weet) voor ’t eerst wat op je blog aan ’t lezen, dus heb nu pas door dat je de laatste maanden thuis was. Merk meteen dat ik heel veel dingen die je vertelt herkent. Daarmee, kleine poging om je een hartje onder de riem te steken. Dat ‘lege hoofd’ als je thuiskomt na ’n job buiten het onderwijs, deed mij ook ongeloooooooooooofelijk veel deugd eens ik niet meer lesgaf. Hoe vaak ik die vraag nog krijg: mis je ’t onderwijs niet? Ga je nog terugkeren? Alsof m’n job nu minderwaardig is… Akkoord, er staat iets minder loon op m’n rekening het einde van de maand. Maar het hebben van weekavonden, weekends, en verlost te zijn van die constante eindverantwoordelijkheid, betekent voor mij zooooveel rust. Zal wel niet voor iedereen zo zijn. Maar voor mij was ’t een stap vooruit, en ik wil niet meer terug. Het niet meer constant de agent moeten zijn, terwijl je voor de klas staat, en het goede voorbeeld geven, mis ik ook niet. De jaren onzekerheid of je ’t volgende jaar nog op dezelfde school mag staan, en zo vaak stank voor dank krijgen als je je een heel jaar heel flexibel had opgesteld, daar ben ik gelukkig ook van af. M’n eigen klas, en de leukste momenten op school, die mis je natuurlijk wel, maar je krijgt er toffe, nieuwe collega’s voor in de plaats. Misschien heb je op dit moment ook dat gevoel.
Als ik de stukjes lees over je burn-out en het weinige begrip voor een aandoening die niet fysiek zichtbaar is, vind ik die ontzettend herkenbaar. Het doet zelfs deugd om ze te lezen, ook al zijn ze door jou op ’n moeilijk moment geschreven. Ben op dit moment 8 maand zwanger, en ik heb al m’n hele leven angst om aan kinderen te beginnen. Ik weet tot vandaag eerlijk gezegd niet of ik kinderen wil. M’n man wil er heel graag, en samen met hem zie ik dat zitten, want hij is echt ’n grote steun en toeverlaat, ik weet dat hij z’n deel zal doen  Maar dus heb ik de laatste maanden wat afgezien in de manier waarop mensen reageren als je zwanger bent. Dat is voor iedereen blijkbaar goed nieuws en ik werd daar gewoon nog stukken onzekerder door. Iedereen rond me was vrolijk, en ik eigenlijk niet. Daarom vertelde ik bij elke aankondiging van m’n zwangerschap meteen dat het voor mij iets moeilijks was, en ze niet moesten schrikken als ik niet zo happy overkwam. Maar zelfs nu gaan nog zoveel mensen er van uit dat je aan ’t aftellen bent. Ik kan de zin: ‘geniet ervan!’ echt niet meer horen. Of hoe vaak ze vragen: ‘hoe is ’t met de baby?’ en dan denk ik: goed, die zit in een zak water, maar vraag verdorie ook eens hoe ’t met mij gaat. Ik blijf ook koppig antwoorden dat het niet altijd super gaat met mij, zodat de mensen dat weten. Anders is er gewoon nul komma nul begrip. Vriendinnen zeggen: zo straf dat jij eerlijk durft vertellen dat je je niet goed voelt. Maar ik vind dat ’n evidentie. Anders ontplof ik  Zelfs bij m’n eigen ouders moet ik vaak letterlijk zeggen: ok jullie tellen af, maar ik zie op dit moment af. En dan is er begrip. Maar je moet het eigenlijk echt letterlijk typen voor ze ’t beseffen. Nog veel werk aan de winkel over hoe mensen kunnen reageren op zwangere vrouwen. En blijkbaar ook op mensen die met ’n burn-out proberen hun leven weer op te pikken. Vandaar, super dat je blogt. Super dat je zo eerlijk blogt. Super dat je de stap zette naar ’n nieuwe job. Of het op lange termijn de juist is, dat doet er nu niet toe. Punt is dat je durft, en dat alleen al vind ik schitterend. Heel veel liefs, en blijf je gedachten maar van je af schrijven. Hopelijk helpt het jou, andere mensen helpt het in ieder geval!

Reply
mooiding

Waw, wat een hart onder de riem, idd.
Ik vond zwanger zijn verschrikkelijk, en kinderen opvoeden best wel moeilijk. Ik denk dat het idd belangrijk is dat je jouw bewust bent van je gevoelens en die durft erkennen. De rest van de wereld weet niet wat jij voelt.

Reply
Evi

Ik wens je alle succes toe in je nieuwe job! En tegelijkertijd is je stukje ook zo herkenbaar: toen ik eind vorig jaar thuis zat vond ik die verhalen bemoedigend. En tegelijkertijd beangstigend. Ik zei het onlangs nog tegen mijn psycholoog: dat ik het gevoel had dat ik niets geleerd had uit mijn burn-out. Want ik doe een heel gelijkaardige job als ervoor, gooide mijn leven niet drastisch om, etc. Dus ja ik had – nog maar eens – het gevoel dat ik aan het falen was. Tot zij me op een aantal feiten wees, dingen die ik wel anders doe, dingen die ik daarvoor nooit gedaan zou hebben. En dus ben ik nu heel traag & stiekem toch enkele stappen aan het zetten naar een nieuwe wending in mijn leven. Niets drastisch maar wel stappen richting een droom die ik al heel lang heb 🙂

Reply
Anneke

Heel veel succes! Ik hoop dat de stijgende lijn waarin je zit mag blijven stijgen 🙂
En chapeau dat je die stap durft zetten, dat is niet zomaar iets, hè 😉

Reply
Delphine

Ik had ondertussen al iets gezien over je stap op sociale media, maar ook langs deze weg: proficiat met de nieuwe job! En idd, het is een beetje zoeken en afwachten, maar sowieso chapeau voor de stap!

Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *