Het burn-out dagboek van Maaike Hartjes werd mij al door een aantal mensen aangeraden

 

15 dingen waaraan ik mijn burn-out herken:

  • geen zin meer om te vertrekken naar: buikdansles, femma activiteiten, workshops. Het wel steeds leuk vinden als ik er ben. Maar altijd mezelf moeten slepen en overtuigen om te vertrekken.
  • zelf geen initiatief meer nemen om workshops op poten te zetten. Wel nog workshops inplannen op vraag, maar het hele gedoe van zelf vanaf nul iets te organiseren, dat zat er de laatste maanden niet meer in.
  • nog steeds houden van de lessen. En mijn leerlingen. En grammatica geven. Maar toch elke les wat moeite hebben om te vertrekken naar de klas.
  • tegen niks meer kunnen thuis. Alle ruzies tussen de kinderen verschrikkelijk opblazen. En als ze op elkaar roepen, staan roepen dat ze niet mogen roepen. Oh, ironie.
  • extreem veel last hebben van uitstelgedrag. Lijstjes maken met al mijn verbeterwerk. Daar regelmatig naar kijken en dingen schrappen. Maar aan een heel traag empo.
  • mijn wasmanden die uitpuilen. Zowel de vuile was, als de propere was. Gestreken en ongestreken. De wascyclus ligt hier helemaal op z’n gat…
  • nieuwe hanglampen bestellen voor in de keuken en living. Lampen die ik al heeeeel lang wil. De lampen zijn aangekomen in de winkel. Ik ben ze nog steeds niet gaan ophalen. Want dat voelt als een ware expeditie.
  • mij rot ergeren aan de mensen rondom mij. In het verkeer. In de supermarkt. Mensen zijn er precies enkel en alleen op uit om mij te ergeren.
  • een constant opgejaagd gevoel. Ik kan het niet anders omschrijven dan een drukkend gevoel op de borst.
  • vaak het gevoel hebben dat ik ergens niet thuishoor, dat ik ergens niet op mijn plaats ben.
  • regelmatig niet meer op woorden komen. En dat hoeven niet eens moeilijke woorden te zijn. Ik weet welk woord ik bedoel, maar ik kan er niet opkomen. In het beste geval weet ik het in het Engels en vraag ik iemand te vertalen. In het slechtse geval sta ik er gewoon 2 minuten in complete stilte over na te denken. Of begin ik wat te stotteren.
  • geen tijd meer nemen om de dingen te doen die mijn leven makkelijker maken. De lifehacks. Hier was dat vooral weekmenu, Collect & Go, ’s avonds de tafel dekken voor het ontbijt. Het kwam er gewoon niet meer van. Alhoewel ik nog steeds overtuigd ben van de tijdswinst en alle andere voordelen, ik kon mezelf er niet meer toe brengen om er nog aan te beginnen.
  • niet meer sporten. Ik kom van een periode waarin ik wekelijks (soms 2 keer) ging lopen en vaak ging zwemmen. Daar was geen tijd meer voor. Of beter, daar had ik geen zin meer in.
  • wel veel zin in zoet, carbs, suiker, junkfood. Noem het hoe je het wil, maar ik koos steeds vaker voor de ongezonde optie te laatste tijd. Zelf lekker en vers koken, nieuwe gerechten uitproberen, ik had er geen zin meer in. Terwijl dat net een van mijn hobby’s is.
  • niet meer kunnen praten over waar ik mee zit zonder dat er tranen komen. Ik ben al altijd een bleiter geweest, maar de laatste tijd was het wel heel erg geworden. Een beetje schaamtelijk zelfs, met momenten. En spoiler alert: het is alleen maar erger geworden sinds ik thuis zit…

Ik had een heel druk leven. Fulltime job. Een huishouden met echtgenoot en twee jonge kinderen. Femma. Workshops. Deze blog. Buikdans.
Als mensen nu horen van mijn burnout, is de reactie heel vaak: ‘ah ja, het zat eraan te komen hé, met al haar activiteiten’. Maar eerlijk; dat is het niet. Daar ligt de oorzaak niet. Heel wat van die activiteiten gaven mij net energie. Ook al had ik al jaren het gevoel dat er mensen precies zaten te wachten tot ik een burnout ging krijgen. De extra activiteiten zorgden ervoor dat ik kon blijven gaan.

Waar ik dan wel de oorzaak leg van mijn burnout? Drie dingen eigenlijk.
Vooral de situatie op mijn werk. Zonder verder in detail te gaan, kan ik gewoon zeggen dat ik er drie loodzware schooljaren heb opzitten. Niet wat de lessen en leerlingen betreft, maar een aantal andere factoren binnen ‘het onderwijs’. Ik ging er zelfs voor naar een loopbaancoach vorig schooljaar. Wat mij enorm geholpen heeft.
Maar de situatie was het volgende jaar min of meer hetzelfde. En als je jou niet gehoord voelt op je werk, dan doet dat iets met een mens.

En dan kwam daar dit jaar ook nog mijn medische situatie bij. Al mijn rare symptomen van de voorbije jaren werden eens onder de loep genomen. Ik ging van de ene specialist naar de andere. Ziekenhuizen in Roeselare, Gent en Leuven passeerden de revue. Af en toe vielen er scary voorlopige diagnoses. Die door de doorverwezen specialist gelukkig tegengesproken werden. Maar we zijn nog steeds zoekende. Ik hoop dat de laatste diagnose ook weer kan doorgestreept worden.

En dan zijn er ook nog de zorgen thuis. ‘Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen’, aan die uitspraak erger ik mij nog steeds. Precies alsof je zorgen ivm kleine kindjes het spreken niet waard zijn. Maar ergens snap ik wel het gevoel erachter; opvoeden, het wordt er niet simpelder op als ze ouder worden. De zorgen blijven zich opstapelen, en je hebt als ouder steeds minder ‘invloed’ op het welzijn van je kind. En dat weegt. Zeker als er nog extra obstakels opduiken onderweg.

Die drie  elementen zijn de grote oorzaak van mijn burnout. Niet mijn actieve leven. En ik vind het verschrikkelijk dat ik nu even bijna geen actief leven meer heb…

 

Ik ben ondertussen al anderhalve week thuis. Zo lang deed ik ook over deze tekst. Met veel opnieuw beginnen. En veel bleiten. 
Ik ben ondertussen nog maar anderhalve week thuis. Dit is hoe ik de dingen nu zie.  Work in progress, dus…

Written by mooiding

22 Comments

Sofinesse

Heel veel liefs lieverd. En beterschap, op jouw tempo. Toen ik het hoorde, dacht ik meteen: haar lichaam is al even signalen aan het sturen. Meer gevolg dan oorzaak eigenlijk. Waarmee ik wil zeggen dat ik hoop dat ze nu stilletjes verdwijnen. Knuffel x

Reply
Stephanie

Ik herken veel dingen in wat je schrijft. Hoewel een depressie anders is dan een burnout, lopen er toch veel dingen gelijk ook. Ik hoop echt dat je je snel terug wat beter voelt. Al weet ik dat het lang kan aanslepen. Veel sterkte Xxx

Reply
fieke

Enkele weken geleden las ik het boek van Maaike Hartjes ook uit, toen ik enkele dagen thuis zat. Geen burn-out, maar wel een stevige weerslag op een enorm zware periode op mijn (vorig) werk vorig jaar.
Ik wens je veel rust toe, en tijd, veel tijd, zodat je jezelf terug kan vinden, en de energie terug kan vinden om te doen wat je graag doet, want we hebben dat keihard nodig in deze maatschappij van ‘moeten’.
Zorg goed voor jezelf! X

Reply
Kelly

Heel veel moed, Renilde! Ik wens je alle rust en tijd van de wereld toe zodat je opnieuw de energie kan vinden om al die leuke dingen te doen.
Weet dat je niet alleen bent. X

Reply
Anneke

Klinkt allemaal heel herkenbaar… Ook het stukje dat het geen hol te maken heeft met hoe druk je je leven inplant. Ik ben huisvrouw, dus moet al geen drukke job meer meerekenen (ook al zitten mijn dagen goed tjokvol met andere dingen dan) en toch kan ik alles wat jij hier schrijft afvinken (al denk ik niet dat ik in een burn out zit, maar eerder gewoon ‘op ’t eind van mijn Latijn’ na alle(s) – sh*t – van het voorbije jaar).
Neem vooral zoveel mogelijk tijd om te ontstressen (althans, proberen toch), op JOUW manier, en om de dingen te doen die JIJ graag doet. En praat, bleit, praat, bleit. Zonder schaamte, want da’s voor nikske nodig. Het helpt 🙂 Dikke, dikke knuffel! Ik hoop echt dat je je snel beter mag voelen :*

Reply
Kimberly

Heel veel beterschap gewenst. Verschoot er beetje van om dit te lezen. Ik ken je als de altijd vrolijke leerkracht die met plezier naar de klas kwam. Een leerkracht die altijd klaarstaat voor de leerlingen. Hopelijk vind je jezelf en het enthousiasme dat je altijd uitstraalde terug. Trots op je dat je hier zo eerlijk kunt over zijn. Ik denk dat veel mensen zich hier kunnen in herkennen. Zorg goed voor jezelf. Dikke knuffel van je oud-leerling waar je een heel positieve invloed op hebt gehad.

Reply
mooiding

Oooh, wat doet het deugd om zoiets te lezen! Aan de lln ligt het in elk geval niet. Tot de laatste seconde positief en enthousiast voor de klas!

Reply
Kaat

Ik heb jouw berichtje gelezen toen het net gepubliceerd was. Dat is al enige tijd geleden en dat zegt iets over mijn aarzeling om te reageren.
Eigenlijk ben ik gewoonweg aangedaan – al ken ik je niet.

En dat ik gewoonweg hoop dat het beter met je gaat en de duisternis niet te lang duurt.

Klinkt allemaal melig, ik weet het, en waarschijnlijk heb je er niets aan. Vandaar dit late berichtje.
Draag zorg voor jezelf en laat zorg voor je dragen.

Reply
Evi

Heel veel sterkte! Neem je tijd en zorg goed voor jezelf. En weet vooral dat je niet alleen bent. X

Reply
Myriam

Via via op deze blogpost terecht gekomen.
Knap dat je jouw verhaal deelt, volgens mij inderdaad herkenbaar voor velen.
Ik wens je veel sterkte & vertrouwen toe in jouw zoektocht naar jezelf en datgene wat je energie geeft.

Reply
Robin Schrijvers

Herkenbaar dit… Het drukkende gevoel op de borst kwam bij mij al terug van her hier alleen al te lezen… Ben precies vergeten hoe dat met mijn burn-out ook erg aanwezig was.

Jammer trouwens, die reacties van “het zat eraan te komen hé”. Ik weet niet wat dat met jou doet, maar ik vind dat een enorm respectloze reactie dat zich veel te weinig bezighoudt met hoe het slachtoffer het heeft ervaren. Mij zou dat nog dieper geduwd hebben in het idee van “ik heb gefaald, ik had harder m’n best moeten doen”. Wat net nog meer zou bijdragen tot al dat donkere gedoe van de burn-out. Da’s vaak niet zo bedoeld natuurlijk, je kan het ze meestal niet kwalijk nemen (vaak ook gewoon onwetendheid), maar in een burn-out is er al miserie genoeg, en kan je dit soort dingen wel missen.

Mooi dat je dit deelt, het triggert mij om je blog wat meer te bezoeken nu 🙂

Reply

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *